Laatste dagje vrijwilligerswerk
Door: Zoey
Blijf op de hoogte en volg Zoëy
07 April 2016 | Vietnam, Thôn Hòa Yên
Ik dacht ik laat maar weer eens wat van me horen, want dit is een hele tijd geleden. Sorry hiervoor!
Vandaag was alweer mijn laatste dagje vrijwilligerswerk bij Volunteer Vietnam. En wat is de tijd toch snel gegaan. Er zijn alweer ruim 9 weken hier in Vietnam voorbij. Maar wat heb ik hier een ontzettend leuke tijd gehad. Ik heb er een tweede familie bijgekregen.
Tijdens het vrijwilligerswerk heb ik veel dingen geleerd. Ik heb moeilijke dingen mee gemaakt, maar ook hele mooie en leuke dingen. Het deed me heel erg goed om een lach op iemands gezicht te zien, terwijl ze maar weinig hebben en kunnen. Dit heeft me ook laten beseffen dat ik van geluk mag spreken dat ik in Nederland ben geboren/opgegroeid, samen met mijn gezin, want wat hebben wij het goed in Nederland!
Ook heb ik gezien dat het er hier in Vietnam zo anders aan toe gaat. Het is hier bijvoorbeeld heel normaal dat de baby's geen hulp krijgen bij het drinken uit de fles. In Nederland zou je dit nooit zien.
Ook zal ik jullie wat vertellen over het soort werk dat ik heb gedaan.
Ik zal bịj het Social Support Centre beginnen. Hier leven zo'n 200 mensen denk ik.
Er waren ouderen. Hier deden we bijvoorbeeld oefeningen mee. We deden oefeningen voor de nek, schouders, ellebogen, polzen, knieen en enkels. Voor de oefeningen gebruikten we meestal een bal, om over te gooien, of een hoelahoep, om over een stoel te gooien. Of soms nemen we ze mee voor een wandeling.
Er waren ook gehandicapte kinderen. Met deze kinderen deden we fysiotherapie. Op het begin had ik het gevoel dit het maar weinig verbetering opleverde, maar ik heb gezien dat ze er heel veel aan hebben. Dan zal ik het als voorbeeld over My hebben. Toen ik voor het eerst fysiotherapie met haar deed, kon ze niet praten/geluidjes maken, ze kon niet normaal zitten zonder dat ze hierbij hulp kreeg en als je haar hielp met staan, kon ze niet uit zichzelf stapjes zetten. In een paar weken tijd heeft My geleerd geluidjes te maken met haar mond, ze heeft geleerd sommige woorden te zeggen, ze kan blijven zitten zonder hulp en ze kan nu zelf stapjes zetten als je haar helpt met staan. Ze was van het begin af aan al een heel vrolijk kind, maar nu merk je dat ze nog gelukkiger is en wat geeft me dat een goed gevoel.
Er waren ouderen die een beroerte hebben gehad. Ook hier hebben we fysiotherapie mee gedaan. Ook bij hen, zie je alleen maar een lach op het gezicht en daar doe je het voor. Dat doet je zo goed.
Er zijn drie gehandicapte meisjes en drie gehandicapte jongens. Ik denk dat ze iets ouder zijn dan ik. Ze kunnen niet praten en komen maar weinig buiten. Wij namen ze dan ook mee naar buiten om een wandelingetje met ze te maken. Wanneer we terugkwamen hielpen wij ze met eten.
Dan heb je nog een gehandicapte jongen van 23 jaar. Hij zit in een soort rolstoel en kan niet lopen, kan niet zelf zijn 'rolstoel' voortbewegen. Maar wat heb ik een bewondering voor deze jongen zeg! Hij spreekt goed Engels. Dit heeft hij allemaal geleerd van de vrijwilligers. Hij wilde ook maar al te graag meer Engels leren. Dan wees hij iets aan en vroeg wat dat in het Engels betekende en dan pakten we zijn notitieboekje erbij en schreven het erin op, zodat hij het kon leren. En dan zijn er nog een aantal dingen waarom ik hem zo bewonder, maar daar zal ik maar niet te veel over hebben.
Dan heb je ook nog daklozen die hier wonen. Elke keer wannneer ik in SSC kwam waren ze aan het werk, om de tuin netjes te houden. Als ze niet met de tuin bezig waren was er wel weer wat anders te doen, maar stilzitten of uitrusten dat heb ik ze nooit zien doen.
Als tweede zal ik het hebben over Red Cross, dit is het weeshuis waar we werkten. Hier zijn 7 baby's, soms al van een maand oud en zo'n 15 tot 20 kinderen van ik denk 3 tot 7 jaar oud. Het grootste deel van de tijd speelden we met ze. Ook verschoonden we de luiers als dat nodig was, maar meestal als je een luier vroeg aan de verzorgers deden ze het liever zelf. Ook heb ik hele erge bewondering voor hen. Ze zijn de hele, maar dan ook de hele dag bezig met het verzorgen van de kinderen. En wat kan je goed zien dat de kinderen zoveel van hen houden en de verzorgers van hen. Dat is heel mooi om te zien.
Tot slot het Engels lesgeven op drie scholen. Op twee scholen gaven we les in de kindergarden. Iedere week hadden we een onderwerp dat we aan de kinderen leerden. Voorbeelden van deze onderwerpen waren: het alfabet, nummers en lichaamsdelen. We maakten hierbij gebruik van flashcards. We deden daar spelletjes mee en soms speelden we liedjes af op de laptop. Om de les af te sluiten lieten we de kinderen meestal kleuren of kleien.
Op de andere school gaf ik de primary klas Engels les of de docenten. In de primary klas maakten we gebruik van schoolboeken en flashcards. De docenten leerden we dingen als, sports en de weg beschrijven.
Dit zijn de dingen die ik, hier bij Volunteer Vietnam, allemaal heb gedaan en wat zal ik het werk en iedereen gaan missen.
Morgen begint alweer een nieuw avontuur. Namelijk het reizen. Morgen vlieg ik met twee andere vrijwilligers naar Hanoi (het noorden) en vanaf daar zal ik met een van de twee vrijwilligers door Vietnam reizen, naar het zuiden. Vanuit Ho Chi Minh (het zuiden) zal ik dan vervolgens naar Bali vliegen. Vanuit Bali vlieg ik 10 juni weer naar huis.
Hopelijk heb ik jullie weer wat op de hoogte gebracht!
Liefss uit Vietnam
Vandaag was alweer mijn laatste dagje vrijwilligerswerk bij Volunteer Vietnam. En wat is de tijd toch snel gegaan. Er zijn alweer ruim 9 weken hier in Vietnam voorbij. Maar wat heb ik hier een ontzettend leuke tijd gehad. Ik heb er een tweede familie bijgekregen.
Tijdens het vrijwilligerswerk heb ik veel dingen geleerd. Ik heb moeilijke dingen mee gemaakt, maar ook hele mooie en leuke dingen. Het deed me heel erg goed om een lach op iemands gezicht te zien, terwijl ze maar weinig hebben en kunnen. Dit heeft me ook laten beseffen dat ik van geluk mag spreken dat ik in Nederland ben geboren/opgegroeid, samen met mijn gezin, want wat hebben wij het goed in Nederland!
Ook heb ik gezien dat het er hier in Vietnam zo anders aan toe gaat. Het is hier bijvoorbeeld heel normaal dat de baby's geen hulp krijgen bij het drinken uit de fles. In Nederland zou je dit nooit zien.
Ook zal ik jullie wat vertellen over het soort werk dat ik heb gedaan.
Ik zal bịj het Social Support Centre beginnen. Hier leven zo'n 200 mensen denk ik.
Er waren ouderen. Hier deden we bijvoorbeeld oefeningen mee. We deden oefeningen voor de nek, schouders, ellebogen, polzen, knieen en enkels. Voor de oefeningen gebruikten we meestal een bal, om over te gooien, of een hoelahoep, om over een stoel te gooien. Of soms nemen we ze mee voor een wandeling.
Er waren ook gehandicapte kinderen. Met deze kinderen deden we fysiotherapie. Op het begin had ik het gevoel dit het maar weinig verbetering opleverde, maar ik heb gezien dat ze er heel veel aan hebben. Dan zal ik het als voorbeeld over My hebben. Toen ik voor het eerst fysiotherapie met haar deed, kon ze niet praten/geluidjes maken, ze kon niet normaal zitten zonder dat ze hierbij hulp kreeg en als je haar hielp met staan, kon ze niet uit zichzelf stapjes zetten. In een paar weken tijd heeft My geleerd geluidjes te maken met haar mond, ze heeft geleerd sommige woorden te zeggen, ze kan blijven zitten zonder hulp en ze kan nu zelf stapjes zetten als je haar helpt met staan. Ze was van het begin af aan al een heel vrolijk kind, maar nu merk je dat ze nog gelukkiger is en wat geeft me dat een goed gevoel.
Er waren ouderen die een beroerte hebben gehad. Ook hier hebben we fysiotherapie mee gedaan. Ook bij hen, zie je alleen maar een lach op het gezicht en daar doe je het voor. Dat doet je zo goed.
Er zijn drie gehandicapte meisjes en drie gehandicapte jongens. Ik denk dat ze iets ouder zijn dan ik. Ze kunnen niet praten en komen maar weinig buiten. Wij namen ze dan ook mee naar buiten om een wandelingetje met ze te maken. Wanneer we terugkwamen hielpen wij ze met eten.
Dan heb je nog een gehandicapte jongen van 23 jaar. Hij zit in een soort rolstoel en kan niet lopen, kan niet zelf zijn 'rolstoel' voortbewegen. Maar wat heb ik een bewondering voor deze jongen zeg! Hij spreekt goed Engels. Dit heeft hij allemaal geleerd van de vrijwilligers. Hij wilde ook maar al te graag meer Engels leren. Dan wees hij iets aan en vroeg wat dat in het Engels betekende en dan pakten we zijn notitieboekje erbij en schreven het erin op, zodat hij het kon leren. En dan zijn er nog een aantal dingen waarom ik hem zo bewonder, maar daar zal ik maar niet te veel over hebben.
Dan heb je ook nog daklozen die hier wonen. Elke keer wannneer ik in SSC kwam waren ze aan het werk, om de tuin netjes te houden. Als ze niet met de tuin bezig waren was er wel weer wat anders te doen, maar stilzitten of uitrusten dat heb ik ze nooit zien doen.
Als tweede zal ik het hebben over Red Cross, dit is het weeshuis waar we werkten. Hier zijn 7 baby's, soms al van een maand oud en zo'n 15 tot 20 kinderen van ik denk 3 tot 7 jaar oud. Het grootste deel van de tijd speelden we met ze. Ook verschoonden we de luiers als dat nodig was, maar meestal als je een luier vroeg aan de verzorgers deden ze het liever zelf. Ook heb ik hele erge bewondering voor hen. Ze zijn de hele, maar dan ook de hele dag bezig met het verzorgen van de kinderen. En wat kan je goed zien dat de kinderen zoveel van hen houden en de verzorgers van hen. Dat is heel mooi om te zien.
Tot slot het Engels lesgeven op drie scholen. Op twee scholen gaven we les in de kindergarden. Iedere week hadden we een onderwerp dat we aan de kinderen leerden. Voorbeelden van deze onderwerpen waren: het alfabet, nummers en lichaamsdelen. We maakten hierbij gebruik van flashcards. We deden daar spelletjes mee en soms speelden we liedjes af op de laptop. Om de les af te sluiten lieten we de kinderen meestal kleuren of kleien.
Op de andere school gaf ik de primary klas Engels les of de docenten. In de primary klas maakten we gebruik van schoolboeken en flashcards. De docenten leerden we dingen als, sports en de weg beschrijven.
Dit zijn de dingen die ik, hier bij Volunteer Vietnam, allemaal heb gedaan en wat zal ik het werk en iedereen gaan missen.
Morgen begint alweer een nieuw avontuur. Namelijk het reizen. Morgen vlieg ik met twee andere vrijwilligers naar Hanoi (het noorden) en vanaf daar zal ik met een van de twee vrijwilligers door Vietnam reizen, naar het zuiden. Vanuit Ho Chi Minh (het zuiden) zal ik dan vervolgens naar Bali vliegen. Vanuit Bali vlieg ik 10 juni weer naar huis.
Hopelijk heb ik jullie weer wat op de hoogte gebracht!
Liefss uit Vietnam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
